Η παρούσα χρονογραφία συντέθηκε υπο του Ζουκ Νίγκελ Λιγμενοφαγητού της Αμν και σκοπό έχει να αποτελέσει κτήμα εις αεί σε όλους εκείνους τους γενναίους ερευνητές που με το πείσμα, την υπομονή, την οξυδέρκεια και την άσβεστη δίψα τους, επιδιώκουν να μεγαλώνουν τους ορίζοντες της γνώσης τους.
"Βιβλίο Β
Είχα πλέον πετύχει τον στόχο μου και η είσοδος στην εσώτερη αυλή μου είχε επιτραπεί. Οι εβδομάδες που ακολούθησαν την περιπέτεια μας με τα εξαφανισμένα βιβλία, ήταν χρόνος στοχασμού και άοκνης μελέτης.
Σε αυτό το διάστημα έίχα την τύχη να γνωρίσω τον Έρεβο, ένα διαβολόμορφο βάρδο που οι πολιτικές του δραστηριότητες τον είχαν βάλει σε μπελάδες με μια πολύ ισχυρή οικογένεια της Αμν. Γίναμε φίλοι και περάσαμε ποιοτικό χρόνο μαζί, όποτε οι έρευνες μας το επέτρεπαν. Η διαρκής μελέτη εμβάθυνε τις γνώσεις μου για την μαγεία και με έκανε ίσως δυνατότερο αν και όχι εξυπνότερο.
Ήμουν πλέον ένας Αναζητητής και για να μου επιτραπεί η είσοδος στην ενδότερη βιβλιοθήκη έπρεπε να βοηθήσω τους Αναγνωρισμένους με τις έρευνες τους. Μια τέτοια ευκαιρία μου δόθηκε όταν έλαβα την εντολή να συνδράμω μια ομάδα που κατα τα φαινόμενα βρισκόταν ήδη στη σπηλιά της Γκουχντρουγκαρ αναζητώντας αποδείξεις για την ύπαρξη του θρυλόμενου βασιλείου των νάνων της Τεθυαμαρ και αντικειμένων αυτης της χαμένης πια εποχής.
Το μόνο που γνώριζα για το εν λόγω νανικό έθνος ήταν πως δεχόταν νάνους όλων των φυλών και κάποτε αίωνες πίσω αποτελούσε το πιο εύρωστο νανικό έθνος. Χωρίς καθυστέρηση ξεκίνησα για το ταξίδι προς την σπηλιά, ηοπία βρισκόταν δυτικά του Κόρμυρ.
Απερίσκπτα προσπάθησα να εισέλθω απο την κεντρική είσοδο του σπηλαίου όταν τα αλυχτίσματα δυο λύκων με καλοσώρισαν. Χωρίς να το σκεφτώ ιδιαίτερα χρησιμοποιόντας ένα ξόρκι μεγένθυσης και το πιστό μου μαχαίρι κατάφερα να αμυνθώ αλλά εκείνη την στιγμή δυο καφεπράσινα πλάσματα ξεπρόβαλλαν απο τα δέντρα. Ήταν υπερβολικά μυώση και η έκφραση των προσώπων τους δεν άφηνε περιθώρια για αμφισβήτηση των προθέσεων τους.
Είχα διαβάσει για αυτά χωρίς να έχω δει όμως ποτέ μου τέτοια. Όρκ. Το μέγεθος μου απο πλεονέκτημα μετατράπηκε σε μειονέκτημα πλέον. Πανικόβλητος εισήλθα στην σπηλιά που για καλή μου τύχη συνάντησα και την ομάδα ερευνητών που είχαν έρθει πριν απο μένα.
Πλέον δεν ήμουν μόνος. Η αιθέρια Λυθάριεν Άρινεθ, ξωτικό των δασών και Δρυίδης του Κύκλου του Φεγγαριού, ο ισχυρός (αν και όχι γνωστικός) Αουρέλιον Φλογόσημος άνθρωπος χειριστής δρακόντιας μαγείας, ο ελαφροπερπατητης Σόναθ, Ελαδρινό ξωτικό του χειμώνα διαρρήκτης και πολεμιστής των σκιών και ο σημαδεμένος κυνηγός Γκάρβιελ Τόργκαντον, ξωτικό των δασών ήταν ήδη σε θέσεις μάχης.
Η μάχη με τα Ορκς τράβηξε πολύ μιας και εκείνα ήταν καλύτερα οχυρωμένα και εμείς δεν μπορούσαμε να διαβούμε άφοβα την γέφυρα που χώριζε στα δυο τις πλευρές της σπηλιάς. Ουκ ολίγες φορές η Λυθάριελ μεταμορφωμένη σε αεικίνητο πάνθηρα όρμησε με τα νύχια της γυμνά για να κόψει τους λαιμούς των εχθρών μας ενώ ο Αουρέλιον και γω τους καίγαμε απο μακριά.
Ο Σόναθ επιτεθόταν απο τις σκιές ενώ ο Γκάρβιελ φαλάγγιζε αμείλικτα με τα βέλη του. Μετά απο ώρα κατορθώσαμε να εξοντώσουμε τα άκρως επιθετικά Ορκ αλλά η μάχη μας είχε εξαντλήσει. Χρειαζόμασταν ξεκούραση. Κάτι που δεν έμελλε να γίνει καθώς οι φωνές των Ορκ μας έβγαλαν απο το σύντομο λήθαργο μας. Μόνο ο Γκάρβιελ έμοιαζε ανεπηρέαστος. Η έρευνα μας προς το εσωτερικό της σπηλιάς αποκάλυψε ένα παράξενο ειδύλλιο μεταξύ μιας ιέρειας των Ορκ και ενός αρσενικού πολεμιστή. Ο αρσενικός υποσχέθηκε πως θα γινόταν τρανός πολεμιστής υπο τον Μέγα Ουλφ οπότε η ιέρεια δεν είχε λόγο να ντρέπεται που είναι μαζί του.
Συγκινητικό και ίσως ένδειξη πως τα Ορκ δεν είναι όλα τόσο βάρβαρα όσο συνήθως τα παρουσιάζουν. Ωστόσο δεν είχαμε άλλη επιλογή απο το να σκοτώσουμε τον νεαρό εραστή όταν ο τελευταίος πήγε να μας συνθλίψει το κρανίο. Η αλήθεια είναι πως τα πράγματα δεν πήγαιναν κατευχήν. Το αντίθετο μάλιστα. Ο Μέγας Ουλφ μαζί με τους υπερμεγέθης λύκους του μαζί με μια ντουζίνα Ορκ ήταν στο κατόπι μας.
Η συμπλοκή ήταν άγρια και βάναυση. Κορμιά Ορκ ξεσκίζοταν δεξιά και αριστερά ενώ η ομάδα μας έχανε συνεχώς έδαφος. Εκείνη ήταν και η στιμή που.. πέθανα.
Μέρος Δεύτερο Το μόνο που θυμάμαι απο την συμπλοκή είναι να ξυπνάω στον ναό του Τορν και μπροστά μου να βρίσκεται ένας Δρακογέννητος ιερέας του Τυρ. Πάντα συμπαθούσα τον Θεό της δικαιοσύνης και ίσως να ήμουν πιστός ακόλουθος του αν ο νους μου δεν ήταν ήδη ταγμένος στον ιβιδοκέφαλο Θωθ.
Βρισκόμασταν στον ναό του Τυρ στην Κόρμυρ. Ένα δουκάτο που τηρούσε πιστά όλες τις αρχαίες παραδόσεις. Ενδιαφέρον μέρος. Θέλω να το επισκεφτώ κάποια στιγμή.
Μια ακόμη ευχάριστη έκπληξη, εκτός απο το γεγονός οτι ζούσα, ήταν πως ο ατρόμητος Φούριν ήταν στο πλάι μου. Απ’ ότι φαίνεται ήταν μέλος της ομάδας και είχε οδηγήσει 2 φυλακισμένες που ειχε βρει στην σπηλιά, σε ασφαλές μέρος. Πάντα έβαζε την προστασία των αδυνάτων πάνω απ’ όλα.
Με ανανεωμένη δύναμη και με τις ευλογίες του Δρακογέννητου ιερέα Ζακρι επιστρέψαμε πίσω στην σπηλιά. Η αποστολή μας δεν είχε ολοκληρωθεί ακόμα.
Όπως πληροφορήθηκα απο τους συναδέλφους μου ο Μέγας Ουλφ είχε τραπεί σε φυγή, ωστόσο δεν είμασταν ακόμα ασφαλείς.Φωνές ακούγονταν απο την κεντρική είσοδο. Φωνές που δεν είμασταν σίγουροι σε ποιον άνηκαν. Πήραμε την απόφαση να προχωρήσουμε βαθύτερα στην σπηλιά και ενδεχομένως να διαφύγουμε απο την μυστική είσοδο που είχαν εισέλθει νωρίτερα εκείνοι αντί για την κεντρική απο την οποία μπήκα εγώ.
Το πέρασμα μας ήταν επικύνδυνο. Νοιώθαμε δεκάδες ζευγάρια μάτια να μας
παρακολουθούν με ενδιαφέρον καθώς και το θρόισμα τριχωτών μακριών πόδιών να λικνίζονται ανυπόμονα στην οροφή. Ένα μικρό ταχυδακτυλουργικό κόλπο ήταν ικανό να μας βγάλει απο την δύσκολη θέση. Ένα ξόρκι ψευδαίσθησης δημιούργησε μια μεγάλη σφήκα ενώ ο Αουρέλιον κατάφερε με δικό του ξόρκι να μιμηθεί τον βόμβο της.
Εφόσον βγήκαμε απο το αραχνοϋφαντο πέρασμα η ματιά του Γκάρβιελ έπεσε σε κάτι πολύ ενδιαφέρον. Ένας σκουριασμένος μοχλός αρκετά καλά κρυμμένος απο αδιάκριτα βλέμματα μας καλούσε να τον πατήσουμε. Η αλήθεια είναι πως μόνο κάποιος αρκετά έμπειρος κυνηγός θα μπορούσε να εντοπίσει κάτι τέτοιο. Αυτή η ανακάλυψη παραλίγο να κοστίσει και τη ζωή μου, για δεύτερη φορά σε μια μέρα, μιας και μικρά φτερωτά πλάσματα με μακρύ στόμιο για στόμα μας επιτέθηκαν απο τις σκιές ρουφώντας μας το αίμα.
Ευτυχώς σκοτώνονταν γρήγορα και έτσι καταφέραμε να τα τρέψουμε σε φυγή. Είχε έρθει πλέον η ώρα να πατήσουμε τον μοχλό, όπως και κάναμε.
Με μεγάλη μας χαρά διαπιστώσαμε πως ο μοχλός άνοιγε μια ασύλητη μυστική αίθουσα. Η αίθουσα αποδείχθηκε ασφαλές καταφύγιο και το πιο σημαντικό σε αυτήν βρήκαμε τα απομεινάρια κάποιων χρονικογράφων του Βασιλείου της Τεθυαμαρ.
Ένα μεγάλο δερματόδετο βιβλιο με την ονομασία Χρονικα της Γκουχντρουγκαρ ήταν απιθωμένο σεβάσμια σε ενα πέτρινο τραπέζι. Καθώς δεν γνώριζα την γλώσσα των νάνων έβαλα τον Γκάρβιελ να κάνει ανάγνωση και μαζί ρουφήξαμε λαίμαργα τις πληροφορίες. Θα το διαβάσω με την ησυχία μου στο αναγνωστήριο όταν έρθει η ώρα. Έχουμε πλέον αποστολή να επιστρέψουμε το βιβλίο μαζί με το προσευχητάρι που βρήκαμε στο Λαμπαδοκάστρι.
Η ξεκούραση μας αναζωογόνησε όλους και λάβαμε πλέον την απόφαση να επιστρέψουμε στην σπηλιά σε αναζήτηση και άλλων μαγικών θυσαυρών των νάνων. Η γνώση που μπορούν να μας προσφέρουν τέτοιου είδους αντικείμενα είναι ανεκτίμητη.
…