Η παρούσα χρονογραφία συντέθηκε υπο του Ζουκ Νίγκελ Λιγμενοφαγητού της Αμν και σκοπό έχει να αποτελέσει κτήμα εις αεί σε όλους εκείνους τους γενναίους ερευνητές που με το πείσμα, την υπομονή, την οξυδέρκεια και την άσβεστη δίψα τους, επιδιώκουν να μεγαλώνουν τους ορίζοντες της γνώσης τους.
Μέρος Τέταρτο
Ο Λαγκαδόκηπος ήταν μεγαλύτερος απ’ότι περίμενα. Αργότερα έμαθα οτι αριθμεί περίπου 200 κατοίκους εκ των οποίων οι 100 ήταν ετοιμοπόλεμοι. Καθόλου άσχημα για ενα χωριό στη μέση του πουθενά που δεν δέχεται και μεγάλο αριθμό επισκεπτών.
Η Λιθάριελ παραμένοντας άλογο πέρασε το βράδυ στο στάβλο του πανδοχείου όσο εγώ έμεινα στο πανδοχείο μαθαίνοντας τα περίεργα έθιμα του τόπου. Απ’ ότι φαίνεται οι κάτοικοι εκδηλώνουν την πίστη τους με τη λογική της αυτοτιμωρίας. Η αλήθεια είναι πως είχα διαβάσει για παρόμοιες πρακτικές και η θρησκεία του Ιλματέρ μου θύμισε κάπως την σέχτα των Κλαιόντων Μοναχών οι οποίοι θεωρούν πως παίρνοντας τον πόνο των άλλων πάνω τους θα απαλυνόταν γενικότερα το μαρτύριο του κόσμου.
Η πανδοχέας με πληροφόρησε πως ο Λούμπα ιερέας του Κέλεμβορ είχε αποδημείσει εις τόπους χλοερούς μετά απο την επίθεση κάποιου άγριου ζώου. Αφού μου έδωσε και πληροφορίες σχετικά με τις επίσημες αρχές του χωριού με άφησε να ξεκουραστώ.
Το πρωί και οι υπόλοιποι σύντροφοι έφτασαν στο χωριό ωστόσο μόλις είχε προκύψει ένα σημαντικό πρόβλημα. Τα ζώα στο στάβλο είχαν σφαγιαστεί απο κάτι άγριο.. Πρωτόγονα άγριο και η Λιθάριελ έλειπε.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η διαφαινόμενη βοήθεια απο τον Λαμπαδοκάστρι
αντιμετώπιζε τα δικά της ζητήματα. Ο Αρχιμάγος Φόλντριν είχε μεταμορφωθεί σε κοράκι και δεν είχαμε τον τρόπο (ούτε εγώ, ούτε ο Αουρέλιον να τον ξαναμεταμορφώσουμε σε άνθρωπο).
Μέσω του Γκάρβιελ καταφέραμε να πληροφορηθούμε πως ένα δέμα που θα μας βοηθούσε στην αποστολή μας βρισκόταν θαμμένο στο νεκροταφείο του χωριού. Εκεί που θα λάμβανε χώρα και η κηδεία του Λούμπα. Ήταν μια καλή ευκαιρία να ερευνήσουμε και τον θάνατο του Λούμπα. Στο μεταξύ στα ελάχιστα ευχάριστα πρέπει να καταγραφεί και το γεγονός πως ο Δαγκάνας το πιστό καβούρι του Σόναθ μας συντρόφεψε στην αποστολή μας.
Εφόσον ενημερώσαμε την Σεριφισσα Ντάριελ Λευκοξυλιά για τα μακάβρια ευρήματα μας στον στάβλο του πανδοχείου κινήσαμε προς το νεκροταφείο όσο ήταν ακόμη μέρα. Η συνάντηση μας με τον Δήμαρχο, στρον δρόμο γιοα το νεκροταφείο, μας γέννησε με κάποιες αμφιβολίες καθώς ο σκύλος του έδειχνε να μασουλάει ένα κόκκαλο που σίγουρα δεν άνηκε σε ζώο.
Δυστυχώς το τυελετουργικό μου για να δω αν κάποια μαγεία περιέβαλλε το ζώο διεκόπη βιαίως καθώς ο όχλος εφάνηκε να αντιδρά σθεναρά στην θέα της μαγείας. Προτού οι διαθέσεις του πλήθους γίνουν ίσως και επικύνδυνες ο Χεντεγκαν Τολμης, ιδιοκτήτης του παντοπωλείου μας έμπασε στο μαγαζί του.
Ήταν ιδιαίτερα ευγενικός και εξυπηρετικός αν και εν τέλει δεν αγοράσμαε κάτι. Μετά απ’ όλα αυτά συνεχίσαμε τον δρόμο μας εις το νεκροταφείο. Αυτό που βρήκαμε ωστόσο στο μαγαζί του Τόλμη, πεσμένο απο τον ίδιο χωρίς εκείνος να το αντιληφθεί, μας προβλημάτισε ιδιαίτερα.
Ένα φυλαχτό του Μάλαρ. Θεού του κυνηγιού και άρχων των θεριών και των λυκανθρώπων. Θα ανακρίναμε τον Τόλμη αργότερα, ήδη είχαμε καθυστερήσει αρκετά. Στο νεκροταφείο εξετάσαμε το πτώμα του Λούμπα ή ότι είχε απομείνει απο αυτο… Δηλαδή το κεφάλι. Έφερε τα ίδια τραύματα με το κεφάλι του αλόγου που είχε απομείνει στο στάβλο.
Πραγματικά ελπίζω η Λιθάριελ να είναι καλά.
Το πρώτο βέλος ακολούθησαν αρκετά άλλα. Ορκ. Έπρεπε να περιμένουμε την επίθεση. Κακώς μας έπιασαν εξ’ απίνης. Απ’ότι αποδείχθηκε η μικρή ομάδα που μας επιτέθηκε στο νεκροταφείο δεν ήταν παρα μόνο η εμπροσθοφυλακή.
Σύντομα το χωριό είχε περικυκλωθεί και οι φλόγες άρχισαν να χορεύουν μανιασμένα δίπλα μας. Ελπίζω τουλάχιστον το μαγικό τόξο που βρήκε ο Γκάρβιελ στο νεκροταφείο να αποβεί χρήσιμο...