Η μάχη με τα ιπτάμενα τέρατα είχε τελειώσει. Ένα πράγμα μας φόβιζε πλέον. Τέσσερις ψηλοί, χοντροί, βρώμικοι, θυμωμένοι και πεινασμένοι γίγαντες στο κατόπι μας. Προσπαθήσαμε να ξεφύγουμε αλλά τούτο ήταν μάταιο. Με τις μακριές δρασκελιές τους σχεδόν έφταναν την ταχύτητά μου. Οπότε ο Zord προσπάθησε να μας σώσει από αυτή την κατάσταση. Δοκίμασε να τους πείσει ότι είμαστε με την ίδια πλευρά, αυτή των Ζένταριμ. Δυστυχώς τα επιχειρήματα του κληρικού δεν ήταν αντάξια των επιπέδων γκρελίνης στο στομάχι των γιγάντων και αποφάσισαν ότι πρέπει να μας φάνε. Η λύση ήταν μία, και είμαι ειδικός σε αυτή. Χτύπα και τρέχα.
Μετά κόπων και βασάνων και αφού χωριστήκαμε και ο Μπροκ πήγε σε άλλη κατεύθυνση καταφέραμε να χάσουν τα ίχνη μας. Βρήκε λέει κάτι πουλιά που δεν κελαηδούσαν σαν πουλιά μήτε σα χελιδόνια, μον’ κελαηδούσαν κι έλεγαν ανθρωπινή ομιλία, και τον οδήγησαν σε εμάς.
Κατάφερε στο γυρισμό με τη βοήθεια των φίλων του των ζώων να βρει την ομάδα με τα Orcs και το κομμένο χέρι που έψαχνε ο Zord. Τους βρήκαμε και τους στήσαμε ενέδρα. Έλα μου όμως που έξι ξετσίπωτα πτανιά, Άρπιες απ’ ότι μάθαμε μετά, προσπάθησαν να μας παρασύρουν με το τραγούδι τους και τα ερωτικά τους καλέσματα. Ευτυχώς η φυλετική μου αντοχή και οι σεξουαλικές μου προτιμήσεις με έκαναν απρόσβλητο στο κάλεσμά τους και τους επιτέθηκα όσο οι άλλοι ξεπάστρευαν τα Orcs. Να παραδεχτώ ότι το πρόγραμμά τους ήταν μεγάλο και το ρεπερτόριο πλούσιο και ψαγμένο.
Μένουν τώρα οι αρχηγοί τους!