Όσοι ξέρουν να διαβάζουν gnomish διαβάζουν τα παρακάτω:
"11η μέρα του Αλτούριακ (Alturiak), 1485"
[…]
Σκοτώνοντας το τελευταίο Όρκ τρέχω γρήγορα στο δεύτερο επίπεδο και αμέσως στο επίπεδο που βρισκόταν ο μάγος,και αρπάζω το σκήπτρο του που είχε πάνω ένα πανέμορφο στρογγυλό πετράδι! Πρέπει να το μελετήσω σκέφτηκα μόλις βρω χρόνο! Πάνω στην στιγμή που σηκώνω το σκήπτρο και ακούγοντας τον Μόρφιον να ζητά γιατρικά, ο Μπουπίπντο τρέχει γρήγορα και μας προειδοποιεί για τον επερχόμενο κίνδυνο! Ευτυχώς ήμουν σε σχετικά καλή κατάσταση...
Λίγες στιγμές αργότερα μια μεγάλη αράχνη χώνει τα κοφτερά της δόντια στο σώμα του άτυχου Μπουπίντο, και ριχνόμαστε πάλι στην μάχη ελάχιστες στιγμές αφού τελειώσαμε την προηγούμενη! Άραγε αξίζει όλο αυτό για να ξανά βγω στην επιφάνεια; Μήπως τελικά να τα παρατήσω όλα και να γυρίσω στον τόπο μου;
Η πρώτη αράχνη πεθαίνει από τα χέρια του Ζόρντ, αφού ο Άγιαξ της έχει δώσει πολύ γερό χτύπημα. Δυστυχώς τα βάσανα μας δεν τελείωσαν! Μαζί με τις άλλες δυο αράχνες που έρχονται, βλέπω με την άριστη ικανότητα μου να αντιλαμβάνομαι τον κίνδυνο μια τεράστια μάζα να κινείται αθόρυβα από τα βάθη προς το μέρος μου!
Ο Ντούεργκαρ έρχεται προς το χείλος του γκρεμού καθώς ενημέρωσα αμέσως τους συνταξιδιώτες μου για την μεγάλη μάζα, και την ώρα που ο Μόρφιον σκοτώνει την δεύτερη αράχνη ο Ντούεργκαρ με κοιτάζει με γουρλωμένα μάτια!
Δευτερόλεπτα αργότερα και αφού βλέπω καλά την μεγάλη μάζα να παίρνει την μορφή μια τεράστιας αράχνης, διπλάσιας από αυτές που πολεμάμε ήδη, παίρνω την πρωτοβουλία να ρίξω την νεκρωτική κατάρα μου πάνω της!
Καμπάνες άρχισαν να χτυπούν στο μέρος της τεράστιας αράχνης την ώρα που βλέπω την Τρίτη αράχνη που έχει μείνει να δαγκώνει τον Ζόρντ! Αλλά ο Ζόρντ της φύλαγε μια τεράστια έκπληξη... Μόλις τον δάγκωσε,την διαπέρασαν αμέσως κεραυνοί της και την ξερόψησαν !
Δεν έπρεπε να αφήσω την τεράστια αράχνη από τα μάτια μου!
Ξαφνικά νιώθω έναν τεράστιο ιστό να με καλύπτει ολόκληρο! Αμέσως σκέφτομαι να εξαντλήσω όλη μου την μαγεία και, ενώνοντας τα δάχτυλα μου, ψέλνω της μαγικές λέξεις κι έτσι το πλάσμα με όλους τους ιστούς παίρνουν φωτιά! Κάηκα λίγο αλλά άξιζε τον κόπο! Έπρεπε να ελευθερωθώ...
Την ώρα που ο Άγιαξ άρχισε να μου τα ψέλνει που έμεινα μόνος μου ξαφνικά μαύρισαν όλα!
Ένιωθα την ζεστή αγαλλίαση του γουίβ να με αγκαλιάζει και την Μυστρά να με φωνάζει στο πλευρό της! Ξαφνικά η μορφή του Ζόρντ έρχεται και με ξεριζώνει από τον «παράδεισο»!
Ανήμπορος να κουνηθώ, και να μιλήσω και πεσμένος στο έδαφος βλέποντας ότι μπορούσα μεν να δω, μα ανήμπορος να βοηθήσω, βλέπω ένα βέλος να πετά από πάνω μου, μάλλον του Μόρφιον σκέφτομαι, και στιγμές αργότερα την αράχνη να χάνεται στο κενό!
Σωθήκαμε; Θα μπορέσω να ξανά περπατήσω; Άσχημες σκέψεις με βασάνιζαν για αρκετή ώρα καθώς η αγκαλιά της Μυστρά έφευγε όλο και πιο μακριά μου.
Συνέρχομαι λίγη ώρα αργότερα ευτυχώς, στο μέρος που βρήκε ο Μόρφιον για να ξεκουραστούμε για το βράδυ!
Ευκαιρία για μελέτη σκέφτηκα αφού ο άμεσος κίνδυνος είχε περάσει! Ανοίγοντας το βιβλίο της μάγισσας μπόρεσα να αποκρυπτογραφήσω δυο νέα ξόρκια! Υπέροχες προσθήκες στα ξόρκια που ξέρω! Έχει παρά πολλά δύσκολα ξόρκια μέσα το βιβλίο μου (πλέον) άραγε θα μπορέσω να τα διαβάσω όλα;
Δυστυχώς το σκήπτρο που βρήκα δεν είναι μαγικό όπως νόμιζα, το χρησιμοποιούσε ο Σαμάνος σαν όργανο συγκέντρωσης. Μάλλον θα το δώσω στον Έλιστρααλ. Το χρειάζεται.
"15η μέρα του Αλτούριακ (Alturiak), 1485"
4 μέρες περάσαμε περπατώντας έπειτα από την τελευταία μας μάχη! Νομίζω ότι αυτές οι μάχες με κάνανε πιο δυνατό! Θα το διαπιστώσω πιστεύω πολύ σύντομα! 4 μέρες είναι πολλές χωρίς να γίνει τίποτε εδώ κάτω!
Καθώς προχωράμε ο Άγιαξ μας κάνει σήμα να σταματήσουμε! Εντόπισε μια λίμνη με αίμα και σάρκες στο μονοπάτι, και ο Μόρφιον τα ίχνη τριών ανθρωποειδών, που ενώ κατέληγαν στην λίμνη αίματος δυο μικρόσωμα πλάσματα και ένα κανονικό, απομακρύνονταν μόνο τα δυο μικρόσωμα!
Κοιτώντας καλύτερα βρίσκει τρίχες ποντικιο, μια τούφα από λευκά μαλλιά drow και αίμα διαφορετικής υφής πάνω σε μια πέτρα!
Αμέσως πέρασε από το μυαλό μου ότι είναι τα τρία άτομα που σκότωσαν και έφυγαν την προηγούμενη μέρα, η Τόρβι, ο Τέρψι και ο Σάριθ το Ντρόου.
Καθώς μας κυνηγάνε ακόμη οι drow δουλέμποροι του Βέλκυνβελβ, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε, αλλά ακόμη πασχίζαμε να ανακαλύψουμε τι είχε συμβεί, γιατί έφυγαν; Είχαν κάποια κατάρα; Σχετίζεται κάπως με την δίψα για αίμα του πρίγκηπα Ντερέντηλ; Θα φανεί στην πορεία, όπως και φάνηκε! Ήμουν σίγουρος!
Ξαφνικά ο Μόρφιον μας βγάζει σε μία στροφή, καθώς έπιασε μια απαίσια μυρωδιά που όντως ήταν κάτι σιχαμερό! Κάποιος ή κάτι είχε κάνει εμετό, νωρίτερα είχε φάει το Ντρόου!
Λίγη ώρα μετά και αφού ήμασταν σίγουροι ότι τα δυο αδέρφια γνώμοι έφαγαν το Ντρόου, ο Άγιαξ ακούει νερό να τρέχει και να κυλά από κάποιον καταρράκτη!
Ο Μόρφιον, που ξαφνικά γίνεται ένα με το σκοτάδι, αποφάσισε να προπορευτεί για να δει τι θα βρει μπροστά.
Επέστρεψε τρέχοντας και μας είπε ότι εντόπισε ίχνη που οδηγούσαν στο νερό, μια μισογκρεμισμένη γέφυρα, εγκαταλελειμμένα κτήρια και δυο σκελετούς που με το που τον άκουσαν ζωντάνεψαν!
Γρήγορα καταστρώσαμε σχέδιο μάχης και ξεκινήσαμε για να ελευθερώσουμε τα πνεύματα των σκελετών!
Την ώρα που ο Μόρφιον σκοτώνει τον πρώτο, βλέπω με την άκρη της θεσπέσιας όρασης μου έναν σκελετό Μινώταυρο να μας ορμά!
Ο Άγιαξ τρέχει πάνω του μόλις του δείχνω την κατεύθυνση του, και ξαφνικά νοιώθω κάτι απόκοσμο να χτυπά το αόρατο πεδίο προστασίας μου! Γυρνάω και βλέπω ένα Γουίθ (wight)!
Μην νιώθοντας πολύ καλά, λέω τώρα είναι η στιγμή να δοκιμάσω το καινούριο μου ξόρκι! Εκφωνώντας την μαγική λέξη, εξαφανίζομαι και επανεμφανίζομαι ξαφνικά πάνω στην γέφυρα, μακριά από τον απόκοσμο κίνδυνο.
Ξεκινώ λοιπόν να «χτυπώ» της νεκρικές μου καμπάνες πάνω από τους δυο σκελετούς-τοξότες που εκτοξεύουν βέλη στους συμπολεμιστές μου, και καταφέρνω να τους σκοτώσω και τους δυο! Αυτό έδωσε την ευκαιρία στους συνοδοιπόρους μου να σκοτώσουν τον Μινώταυρο, και το Γουίθ!
Αφού τα καθαρίσαμε όλα και ο Μόρφιον τρέχει σαν παιδί σε ζαχαροπλαστείο στον αριστερό Πύργο, ξεκινώ να προχωρώ μπροστά για να ελέγξω κάτι κινήσεις ανθρωποειδών που είχα εντοπίσει νωρίτερα !
Και είχα δίκιο ένα, ανθρωπόμορφο ποντίκι τρέχει να κρυφτεί στην σκιά! Δεν θα ξεφύγεις από τα χέρια μου λέω, και για άλλη μια φορά η σιωπή έσπασε από τους ηχούς καμπανών!
Οι ποντικάνθρωποι αμέσως έπεσαν να με φάνε ζωντανό και ίσα που την γλίτωσα! Καθώς ο Άγιαξ σκοτώνει το ένα και ξεφεύγω, πρόλαβα να δω ότι μόλις το σώμα του έπεσε κάτω μεταμορφώθηκε στον Τέρβι! Σοκαρίστηκα!
Από το πουθενά έρχεται ο Τζίμτζαρ και σκοτώνει τον Τόψι, όπου και αυτός άλλαξε αμέσως μορφή πέφτοντας στο χώμα νεκρός!
Τότε ήταν η πρώτη φορά που κλονίστηκε η απόφαση μου να πάμε στην πόλη των νάνων αντί για την πατρίδα μου!
Γιατί άραγε δεν ήθελαν να πάμε στην πόλη μου; Γιατί άραγε ήθελαν να μας φέρουν στην πόλη των λεπίδων; Ελπίζω να μην το ανακαλύψουμε με τον άσχημο τρόπο!
Με την λίγη ώρα που μας απέμεινε ξεκινήσαμε να ερευνούμε τα διαφορά κτίρια, καθώς ο Άγιαξ έπαιζε με το κεφάλι του Μινώταυρου αλλά όχι και πολύ επιτυχημένα! Νομίζω ότι μας έκανε να σκάσουμε ένα χαμόγελο την ώρα που το χρειαζόμασταν... Μεταξύ των διαφόρων εργαλείων και πετραδιών βρίσκουμε και πληροφορίες για το ορυχείο όπως φαίνεται το οποίο ανήκε σε φατρία Ντούεργκαρς με το όνομα Γκράγκλστουγκ Μπλάκταρς (Blacktars), ήταν σχετικά νέο φυλάκιο τριών χρόνων όταν εγκαταλείφθηκε! Τώρα πάνε πάνω από 200 χρόνια που έχει μείνει εγκαταλελειμμένο.
Στην βιβλιοθήκη βρίσκω με την τρομερή μου παρατηρητικότητα ένα κρυφό ντουλάπι που είχε μέσα διαφορά μαγικά αντικείμενα! Ευτυχώς που είδα της δυο μικρές πετονιές και ο Μόρφιον εξουδετέρωσε την παγίδα, αλλιώς μπορεί να μην είχα χέρια τώρα!
Τα πήραμε όλα μαζί με ένα μικρό κουτί, μαγικά κλειδωμένο, που βρήκε ο Μόρφιον στο τελευταίο κτίριο, μαζί με 6 κιβώτια ακατέργαστο πέτρωμα που μόλις το άκουσαν οι Ντούεργκαρς γυάλισαν τα μάτια τους!
Άραγε πρέπει να το πάρουμε; Είμαστε σε πολύ επίφοβο σημείο! Άραγε πόσο μακριά μας είναι οι διώκτες μας;"