Περιμένοντας το Arkanaloth να τελέσει την μαγεία του, το διαολάκι που είχε στείλει ο Μπέλ εμφανίστηκε και μας ενημέρωσε ότι πλέον θα κουβαλάμε και άλλον έναν μαζί μας. Και όντως μπορεί να χρειαστεί καθώς εμφανίστηκε ένα περίεργο πλάσμα που τον κουβαλούσαν σκελετοί. Ποιος ξέρει από τι τον κρατάει ο Μπελ. Αρκεί να μην μπει εμπόδιο στην αποστολή μου μας. Το όνομα του Άλουκαρντ. Θα προσπαθήσω να τον παρατηρήσω παραπάνω. Μπορεί να αποδειχθεί και εχθρός μας.
Όταν ήρθε η ώρα για το τελετουργικό εγώ και ο Άνγκους φύγαμε από τον χώρο καθώς εάν μας έβλεπε το πνεύμα του πουλάκια μπορεί να μην απαντούσε σε τίποτε. Βέβαια δεν καταφέραμε και πολλά. Μάθαμε πού είναι το μεταλλουργείο του αντιπάλου του Μπελ. Χρειάστηκε να μείνουμε λίγες μέρες καθώς ο Άνγκους είχε την ιδέα να φτιάξει μια συσκευή προκειμένου να μην βραχεί το κεφάλι μας στον Στύγα. Ο Ελνορίλ φάνηκε να τα πηγαίνει καλά με τον Άλουκαρντ. Ή θέλει να τον έχει από κοντά.
Πέρασαν οι μέρες και πήραμε το νέο μας όχημα και φύγαμε. Αποφασίσαμε πρώτα να γεμίσουμε το όχημα με το υγρό που βρήκαμε κοντά στο κοκκαλόχειρο , όμως μας επισκέφθηκαν ένας πολέμαρχος και μας επιτέθηκε με την δικιά του μηχανή. Το κακό ήταν ότι διαλύθηκε η μηχανή που είχαμε το καλό ήταν ότι η Μηχανή του πολέμαρχου Ραγκαντράγκα έγινε δική μας.
Συνεχίζαμε να πάμε στις προβλήτες για να πάρουμε το πλωτό μας μέσο το οποίο μας πήρε περίπου όλη την υπόλοιπη ημέρα. Ημέρα…. Μακάρι να μπορούσαμε να ξέρουμε τι ημέρα είναι. Αυτός ο καιρός που επικρατεί εδώ κρύβει κάτι σκοτεινό. Και εμείς το καταπίνουμε αυτό το σκοτάδι. Το βλέπω στην ανάσα μου. Κάτι σαν να έχει αλλάξει…
Φτάσαμε στις προβλήτες όπου για άλλη μια φορά ένας διάολος εκεί μας είπε ότι θα κανονίσει να φύγουμε με το πλωτό. Αλλά και γι’ αυτόν πρέπει να κάνουμε κάτι. Θέλουμε να κάνουμε κάτι και προκύπτουν άλλα 100 πράγματα. Έχουμε γίνει υπηρέτες τους. Μόνο τα ρούχα τους δεν μας έχουν βάλει να πλύνουμε. Όμως θα έρθει η ώρα τους. Θα έρθει η ώρα που το σπαθί μου θα διαπερνάει το σώμα τους. Και θα αρχίσουν να γίνονται στάχτη. Και δεν θα με εμποδίσει κανένας τότε.
Η αγγαρεία ήταν να πάμε να μαζέψουμε ψυχές που έχουν κολλήσει στον Στύγα. Μάλλον είχαν κάνει πολλά άσχημα πράγματα στην ζωές τους και οι ψυχές τους ήταν αρκετά βαριά για να επιπλεύσουν. Με το ειδικό του όχημα μπήκαμε μέσα στον ποταμό και αρχίσαμε να απορροφάμε τις ψυχές όμως δεν είχαμε πολύ χρόνο λόγω ότι ο αέρας λιγόστευε. Όπως ανεβαίναμε ξαφνικά σταματήσαμε. Κοιτάξαμε πάνω και είδαμε ότι δαίμονες είχαν κάνει την επίθεση τους. Καταφέραμε και νικήσαμε και αυτήν την μάχη.
Και ήρθε η ώρα να φύγουμε με το πλωτό μας καθώς εκπρόσωποι της Ζάριελ θα ερχόντουσαν. Δεν έπρεπε να μας εντοπίσουν. Πόσο μάλλον την Λουλου. Αρκετές μέρες μετά φτάσαμε στο μέρος που έπρεπε να μας αφήσει το πλωτό μας για να πάμε στο Σίμπριεξ και ήρθε η ώρα να συνεχίσουμε με το όχημα. Περάσαμε από περίεργα μέρη που ευτυχώς που οδηγούσα εγώ γιατί μπορεί να είχαμε καταλήξει σε πολύ άσχημη θέση. Βέβαια κρίμα που δεν βρήκαμε κανέναν είτε πολέμαρχο ή ακόμα και την Βαρθαπούρ. Πολύ θα ήθελα να την πατήσω. Ή να ρίξουμε την μπάλα του οχήματος πάνω της. Φτάσαμε στο μέρος που είναι το Σίμπριεξ. Ήρθε η ώρα να μας πει αυτό που θέλουμε . Και εάν δεν συμμορφωθεί έχουμε πάλι την λύση.