Συνεχίζοντας την εξερεύνση μας στα βόρεια της μεγάλης αίθουσας οπου παλέψαμε με τους Νάνους του υποσκότους και αφού πρώτα αντιμετωπίσαμε μια στρατιά απο απέθαντους πολεμιστές, ανάμεσα τους και ο ίδιος ο Νουργκεντίν συνατήσαμε μια ανθρώπινη γυναίκα η οποία προθημοποιήθηκε να μας βοηθήσει.
Το όνομα της ήταν Ιντάλα και μας πληροφόρησε πως μπορούσε να μας τροφοδοτήσει με περισσότερες πληροφορίες αν είχε στην κατοχή της ένα πέπλο που αποτελούσε μέρος της λείας του Νυχτολέπη. Μας βοήθησε μάλιστα δίνοντας μας φίλτρα ίασης.
Αποφασίσαμε να βοηθήσουμε καθώς δεν είχαμε και πολλές επιλογές. Μια στρατιά απο Ορκ ήταν πλέον πίσω μας και η Ιντάλα θα την καθυστερούσε. Ο μόνος δρόμος διαφυγής που είχαμε παιρνούσε μέσα απο την σπηλιά του Νυχτολέπη.
Με λίγη τύχη ο Δράκος δεν θα μας έπαιρνε είδηση. Ωστόσο αποδείχθηκε πως η τύχη δεν έπαιζε κανένα ρόλο καθώς η Ιντάλα δεν ήταν τίποτε άλλο απο μια λάμια η οποία γήτευε τους γύρω της με μαγικά και ήταν εξαρχής συννενοημένη με τον Δράκο.
Γήτευσε και εμένα και παρολίγον να είχαμε θρηνήσει θύματα αν η υπόλοιπη ομάδα δεν κατόρθωνε να την τρέψει σε φυγή.
Το πρόβλημα του Δράκου ωστόσο πέρεμενε. Η ανάσα του πετούσε οξύ ικανό να διαπεράσει και την πιο σκληρή πανοπλία. Καμία επίθεση μας δεν είχε τύχη εφόσον βουτούσε μέσα στη λίμνη για να της αποφύγει. Είχαμε περιέλθει σε απόγνωση όταν ο Θεός μου, ο Θώθ με μετέτρεψε σε ένα θεϊκό πλάσμα με φτερά και έτσι κατορθώσαμε να εξοντώσουμε τον Νυχτολέπη.
Πέπλο δεν υπήρχε τελικά στην λεία του όμως βρήκα ενα αρκετα ενδιαφέρον βιβλίο. Είχε έρθει πια η ώρα να φύγουμε απο την σπηλιά μα ο Κάιλ Σελεμτστατ είχε άλλα σχέδια. Η ψιλόλιγνη μορφή του μας περίμενε στην πολυπόθητη έξοδο. Το τι θα ακολουθήσει μόνο οι Θεοί το ξέρουν.