Ο Κάιλ μας κορόιδευε ασύστολα λέγοντας μας ποσο φριτκή μοίρα περιμένει εμας και όλους τους οικείους μας για όλα όσα κάναμε ενάντια στο έθνος του Αμν (εναντίον του δηλάδή). Θα ήθελα να πιστέψω πως αυτές ήταν κενές απειλές ωστόσο η εμπειρία μου δεν μου το επέτρεπε.
Για να επιβεβαιώσει μέρος των απειλών του διέταξε ένα απέθαντο πλάσμα, που εν ζωή άνηκε στην φυλή των γιγάντων να μας εξοντώσει. Στο πλευρό μας όμως είχαμε μια ευχάριστη, για αλλαγή, έκπληξη.
Ο Τένζεν, Μοναχός της Παράδοσης των Κένσεϊ και ξωτικό των δασών μετά απο προτροπή του δασκάλου του άφησε το Μοναστηρι της Σκιώδους Γροθιάς για να συνδράμει στις προσπάθειες μας.
Αν και ήθελα να επιτεθώ στον Κάιλ με όλο μου το είναι ο Φούριν ως ψυχραιμότερος με συγράτησε. Εν τέλει κάθε επίθεση θα ήταν μάταιη εφόσον ο πραγματικός Κάιλ πιθανότατα βρισκόταν μίλια μακρία και αυτό που άφησε για να μας περιγελάσει δεν ήταν τίποτα περισσότερο απο μια οφθαλμαπάτη,
Αυτό λειτούργησε προς όφελος μας διότι το πνέυμα του Γίγαντα δεν ήθελε να μας πολεμήσει και προσφέρθηκε να αμς αφήσει να φύγουμε εφόσον καταφέρναμε να σπάσουμε τα μάγια ποου τον έδεναν σε αυτο τον κόσμο κάτι που καταφέραμε.
Δεν πήραμε τον δρόμο για την επιστροφή αλλά ενθυμούμενοι την υπόσχεση μας στην Δρυίδα Κούκα αποφασίσαμε να βρούμε ένα τρόπο να αντιμετωπίσουμε τον Μέγα Πολέμαρχο των Ορκς Γκρουμς.
Το σχέδιο ήταν απλό. Με βάση τον χάρτη που είχαμε μπορέσαμε να εντοπίσουμε το πιθανότερο σημείο που θα βρισκόταν ο πολέμαρχος. Μια πολύ εξυπηρετική νυφίτσα μας επιβεβαίωσε την τοποθεσία του Πολέμαρχου.
Εξαπολύσαμε φωτιά/ατσάλι/βέλη/σιδερένιες γροθιές πάνω και καταφέραμε να τον πληγώσουμε θανάσιμα. Μας όπως λέει και ένα ρητό, το πληγωμένο ζώο είναι και το πιο επικύνδυνο.