-----------------------------
Στον Νερόμυλο...
-----------------------------
"Αυτή η νύχτα δεν λέει να τελειώσει" σκέφτομαι και το αίμα ανεβαίνει στο στόμα μου. Είμαι ξαπλωμένος μέχρι να μπορέσω να ξαναβρώ τις δυνάμεις μου, οι φρουροί που ήρθαν από το φρούριο, μας βοηθάνε όπως μπορούνε.
Φτύνω το αίμα, "Αν ήθελαν να βοηθήσουν, θα έπρεπε να είναι εδώ νωρίτερα, όχι να κάθονται να φυλάνε έναν άδειο νερόμυλο". Η ενέδρα τους ήταν πιο έξυπνη, κάνανε τον Έσκομπερτ και τους άλλους να νομίζουν ότι θα βάζανε φωτιά στις προμήθειες και στον μύλο του Γκρίνεστ κι έτσι μας έστειλαν εδώ. Την κατάλαβε την ενέδρα τους ο Ζάρεν, εξαιρετικός με το τόξο του και τα στιλέτα του, και εγώ ανέλαβα να τους προκαλέσω και να τους τραβήξω προς το μέρος μου ενώ οι υπόλοιποι κρυφτήκανε και τους περίμεναν...
Ήταν εύκολοι στόχοι και δεν άντεξαν για πολύ ενάντια μας στην μάχη. Όταν πήγαμε στον νερόμυλο όμως να βεβαιωθούμε ότι είναι όλα εντάξει και να βρούμε καταφύγιο, είδαμε ότι η πόρτα ήταν ξεκλείδωτη. "Κάποιος ή κάποιοι ή κάτι είναι μέσα". Δεν πιάνουν πια τα κόλπα τους. Θα τους ξεγελούσαμε πετώντας μέσα τις μικρές μπίλιες φωτός που δημιούργησα και κάνοντας τους να νομίζουν ότι πετάξαμε πυρσούς και θα βγουν έξω, όπως και έγινε. Δεν περιμέναμε τόσους πολλούς να ξεπεταχτούν από μέσα όμως. "Μα τον μέγα εφευρέτη, Γκοντ! Πόσοι είναι!;" Δεν έχει νόημα να περιγράψω την μάχη. Εγώ, ο Ντάντε με τα ξόρκια του και η Αμφιτρίτη με την νέα της τρίαινα, ακόμα κι έτσι, δυσκολευτήκαμε να επιβιώσουμε και ο Ζάρεν τα πήγαινε καλύτερα από όλους μας.
Οι περισσότεροι εχθροί αυτή την φορά ήταν μισθοφόροι και όχι πιστοί της αίρεσης του Δράκου. Τους οποίους, αν και τους σκοτώσαμε σχετικά γρήγορα, λίγο ακόμα και θα μας είχανε αποτελειώσει οι πληρωμένοι φονιάδες τους... Αλλά αυτό είναι το καλό με τα πληρωμένα τσιράκια, όταν πεθάνουν αυτοί που τους πλήρωσαν, δεν έχουνε λόγο να κάθονται άλλο και έτσι αφού είχανε είχανε μείνει δύο τελευταίοι αποφάσισαν να το βάλουν στα πόδια με τα πουγκιά τους γεμάτα. Δεν θα μάθουν ποτέ πόσο κοντά μας φέρανε στον θάνατο.
Φαίνεται κάποιος μας λυπήθηκε.
Παίρνω ένα ματωμένο σπαθί από αυτά που μαζέψαμε από τα πτώματα, φαίνεται καλύτερο από οτιδήποτε άλλο έχω πάνω μου. Μακάρι να αποδειχτεί καλός σύμμαχος.
Έχε χάρη που ξεπληρώνω τον Λέοσιν, δεν θέλω όμως να δώσω την ζωή μου ακόμα και αν μου την έσωσε κάποτε..
-----------------------------
Επιστρέφοντας πίσω...
-----------------------------
Αφού ξεκουραστήκαμε ελάχιστα, αφήσαμε τους φρουρούς μόνους στον νερόμυλο παρέα με τα ποντίκια και τον φόβο τους και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε όπως ήρθαμε, κατά μήκος του ποταμού και με την Αμφιτρίτη να χρησιμοποιεί την μαγεία του νερού και να σβήνει τα ίχνη μας.
Μιας και κάποια σπίτια ήταν στον δρόμο μας τα ψάξαμε για τυχόν επιζώντες. Δυστυχώς... Τίποτα ζωντανό, μόνο νεκροί και πλιάτσικο.
Καταφέραμε και αποφύγαμε να γίνουμε αντιληπτοί από τους αιρετικούς και τα Κόμπολτς στο βάθος, αλλά η κούραση αρχίσει να μας καταβάλει. Στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής μας κατάλαβε μια ομάδα από αιρετικούς, Κόμπολτς και μία... πολεμίστρια αιρετικό που τους έδινε εντολές. Από την ώρα που ήρθαμε εδώ σε αυτό το μέρος, πρώτη φορά βλέπω να υπακούν σε κάποιον άλλο, ανώτερο. "Αυτή θα είναι ο στόχος μου, αν πεθάνει αυτή, ίσως τα τσιράκια της να λιποτακτήσουν.", σκέφτηκα.
Η μάχη ήταν δύσκολη και η εξάντληση μου έκανε το σημάδι μου άθλιο και άστοχο, ήμουν αναγκασμένος να κρατάω απόσταση από τους εχθρούς αλλα η τύχη μας χαμογέλασε, οι εχθροί μας πάλι έπεσαν νεκροί. Όλοι τους.
Αποφάσισα να πάρω την περίτεχνη μάσκα της και να την κρατήσω σαν λάφυρο, ίσως αν συναντήσουμε κι άλλους αιρετικούς να την αναγνωρίσουν και να μην θελήσουν να τα μας εναντιωθούν, ειδάλλως θα είναι ωραίο ενθύμιο να πάω στα παιδιά μου.
Ξαναπήραμε τον δρόμο για το φρούριο και "ΝΑΙ! ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!", φτάσαμε στην ασφάλεια.
-----------------------------
Καμία βοήθεια...
-----------------------------
Επιτέλους θα ξεκουραστούμε, θα ανακτήσουμε δυνάμεις, θα μας θεραπεύσουν με μαγεία ή έστω θα μας φροντίσουν τις πληγές.
Έκανα λάθος.
Ποιον να πρωτοπρολάβουν να βοηθήσουν σε αυτόν εδώ τον χαμό και με τόσους αιρετικούς να πολιορκούν το φρούριο; Ο ιερέας της Σοντία είναι εξαντλημένος και δεν μπορεί να μας προσφέρει καμία βοήθεια. Μόνο φαγητό και νερό μπορούν να μας φέρουν και δεν νομίζω να μας δώσει δυνάμεις μέχρι το πρωί.
Διαμαρτυρόμαστε, ζητάμε βοήθεια από τον Έσκομπερτ και τον Κυβερνήτη, αποκλείεται να ξαναβγούμε εκεί έξω στην κατάσταση μας και χωρίς τίποτα, έστω κάποιο φίλτρο θεραπείας, στο άκουσμα αυτών των λέξεων κάποια βλέμματα γυρνάνε, άλλα από ενδιαφέρον, άλλα από... ενοχές; ντροπή; Δεν καταλάβαμε τίποτα από αυτά που γίνονταν γύρω μας, Ο Ζάρεν όμως τα είδε.
Δεν υπάρχει τίποτα μας απάντησαν και ειδικά η Αμφιτρίτη είναι ανένδοτη στο να διακινδυνέψει περισσότερο χωρίς ξεκούραση και θεραπεία και πολύ καλά κάνει, ποιος μπορεί να την κατηγορήσει;
Άλλοι είναι πιο ήρεμοι, ειδικά αυτός ο Dante. Θέλει να ψάξει περισσότερες πληροφορίες για τους αιρετικούς και για καλή του τύχη ο Λέοσιν είχε αφήσει σε μια από τις επισκέψεις του στο Γκρίνεστ στο παρελθόν ένα εγχειρίδιο στον Κυβερνήτη σαν προειδοποίηση της επικείμενης και πλέον πολύ πραγματικής καταστροφής.
Κι έτσι ο Ντάντε πήγε στο γραφείο του Κυβερνήτη μαζί του, εγώ με τον Ζάρεν πήγαμε να ελέγξουμε κάτι που του κίνησε την προσοχή και Αμφιτρίτη έμεινε να ξεκουραστεί. Τελικά ο Ζάρεν είχε δίκιο. Κάποιος έκρυβε κάτι, ο ενεχυροδανειστής της πόλης είχε ένα φλασκί γεμάτο με θεραπευτικό φίλτρο κρυμμένο πάνω του και δεν ήταν πρόθυμος να το αποχωριστεί. Μιλάω όμως την γλώσσα των άπληστων και των εμπόρων όμως κι έτσι κλείσαμε μια συμφωνία μαζί του να τον βγάλουμε ζωντανό από εδώ και φυσικά να του αφήσουμε και μερικά όπλα σαν προκαταβολή, Ο Ζάρεν από την άλλη κατάφερε να τον "αποχωρήσει" από το πουγκί του!
Επιστρέψαμε στην Αμφιτρίτη, ενώ Ο Ντάντε βρήκε τις πληροφορίες που έψαχνε, ότι από την έρευνα του Λεόσιν στην Κάντλκιπ προέκυψε ότι η αίρεση του Δράκου ψάχνει τις Μάσκες των Δρακομιλητών.
Κανείς άλλος δεν μας υποχρέωσε να ξαναβγούμε έξω και έτσι εκμεταλλευτήκαμε την ευκαιρία για ξεκούραση. Μέχρι που...
-----------------------------
Η οροφή άραγε αντέχει...;
-----------------------------
...ο Έσκομπερτ μπήκε μέσα ουρλιάζοντας για την στέγη και να τον ακολουθήσουμε! Ο Μπλε Δράκος κατέστρεψε την στέγη και εξαπέλυε επιθέσεις προς το εσωτερικό του φρουρίου. Πανικός επικρατούσε παντού, με τον Έσκομπερτ να διατάζει επίθεση προς τον Δράκο και να δηλώνει ότι προτιμά να πέσει νεκρός παρά να εγκαταλείψει, τον Δράκο να απανθρακώνει φρουρούς και τοξότες, τον Ιερέα να προσπαθεί να μας μεταφέρει την Θεία Ευλογία της Σοντία, τους μισούς από εμάς να φωνάζουμε για εκκένωση και να εξαπολύουμε επιθέσεις προς την κατεύθυνση του Δράκου.
Μέχρι που...
Ο συνήθως ήρεμος Ντάντε εξαπέλυσε μια τόσο ισχυρή επίθεση φωτιάς η οποία βρήκε τον Δράκο στο μάτι του! "Πάλι θα σας σώσω εγώ γατάκια" φωνάξε ο Ντάντε, ίσως να φώναζε στα αδέσποτα του φρουρίου. Τον ταρακούνησε τόσο η επίθεση τον Μπλε Δράκο, που πέταξε μακρυά! Πανηγυρισμοί ξέσπασαν για τον Ντάντε και τα Ολέθρια Ιγκουάνα!
-----------------------------
Νομίζω ότι έχεις κάτι που προεξέχει, να εδώ... στην κοιλιά!
-----------------------------
Παραταγμένες ορδές από Κόμπολτς, αιρετικούς και άλλα τέρατα ακολουθούν μια γιγαντόσωμη μορφή. Ο Λέοσιν την συνοδεύει ή καλύτερα τον "συνοδεύουν" παρά την θέληση του. Η γιγαντόσωμη μορφή μέσα από τους καπνούς και την σκόνη πλησιάζει και φαίνεται καλύτερα πλέον. Ένας δίποδος Δράκος, όμως όχι απλά δρακογέννητος, αλλά ένας ημίαιμος δράκος. Ένας μισός άνθρωπος και μισός δράκος τους οδηγεί όλους αυτούς προς το φρούριο. Αν επιτεθούν κι αυτοί τώρα, πάει, μας τελειώσανε.
Σηκώνει τον Λέοσιν με το ένα χέρι, και μας τον δείχνει και μετά τον πετάει προς τα πίσω.
Σέρνουν κι άλλους φυλακισμένους μαζί τους, έναν εφηβο, 2 μικρότερα παιδιά και μια γυναίκα.
Ο ημίαιμος δράκος αρχίζει και φωνάζει με βροντερή φωνή προς το φρούριο και άπαντες σταματούν τους πανηγυρισμούς. Νεκρική σιγή επικρατεί και τα λόγια του ακούγονται βαριά και δυσοίωνα. Θα αφήσει ελευθέρους τους αιχμάλωτους αν τον αντιμετωπίσει σε μια μάχη ένας προς έναν, ο καλύτερος μας πολεμιστής.
Ο Λέοσιν έχει ήδη εξαφανιστεί, τον τράβηξαν τόσο πίσω που δεν μπορούμε να τον δούμε, δεν είναι μέρος της ανταλλαγής φαίνεται.
Ένας λοχίας βγάζει μια κραυγή και φωνάζει το όνομα της. Είναι η αδερφή του και τα παιδιά της.
Ο λοχίας Μάρκγουθ, του οποίου η οικογένεια είναι στα νύχια της αίρεσης, κάνει να κινηθεί να βγει από την πύλη. Τον σταματούν, ο Έσκομπερτ ο Κόκκινος και κάποιοι στρατιώτες και ο Νάιτχιλ ο κυβερνήτης μας πλησιάζει. Αναγνωρίζει οτι ήδη έχουμε κάνει πάρα πολλά γι αυτόν και για την πόλη και μας ζητάει μια τελευταία χάρη, ίσως και την μεγαλύτερη για σήμερα. Να στείλουμε έναν από μας να βρεθεί εναντία του. Θα εχουμε περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης.
Το σκεφτόμαστε και αποφασίζει η Αμφιτρίτη να δοκιμάσει, είναι ξεκούραστη (όσο μπορούν να το επιτρέψουνε αυτές οι συνθήκες) και μπορει πλέον να αλλάζει την μορφή της πάλι, κατεβάζει με την μια όλο το φλασκί που καταφέραμε να πάρουμε εγώ και ο Ζάρεν από τον απρόθυμο ενεχυροδανειστή της πόλης και της δίνω και τα τελευταία μου μαγικά μούρα που δημιούργησε ο Ντάντε και νιώθει ακόμα πιο σίγουρη.
Βγαίνει έξω και του ανακοινώνει ότι θα τον αντιμετωπίσει η ίδια. Ο δράκος εντυπωσιάζεται και χαίρεται που θα τον αντιμετωπίσει μια γυναίκα, όπως είναι και η ίδια! "Αυτό το πράγμα είναι μια ημίαιμη Δράκαινα" απόρησα. Αντάλλαξαν απειλές μεταξύ τους και όρμησαν η μια στην άλλη.
Η μάχη ξεκινά και αμέσως η Αμφιτρίτη μεταμορφώνεται σε αρκούδα και είναι ψηλότερη την Λανγκντετρόσα. Της επιτίθεται με τα νυχιά της και η Δράκαινα βγάζει έναν κεραυνό από το στόμα της πάνω την Αμφιτρίτη.
Η Αμφιτρίτη δοκιμάζει να της επιτεθεί αλλά η δράκος απωθεί την επίθεση της και την χτυπάει με το σπαθί τους με απίστευτη μανία και δύναμη.
Η Αμφιτρίτη σωριάζεται κάτω ενώ ταυτόχρονα επιστρέφει στην γυναίκεια της μορφή. Είναι νεκρή. Έτσι φαίνεται. Η Λανγκντετρόσα Σάιανγουινγκ χαμογελάει αυτάρεσκα και αποτελειώνει την Αμφιτρίτη, ενώ βρίσκεται πεσμένη κάτω, καρφώνοντας της το σπαθί της διαπερνώντας την.
Οι αιχμάλωτοι αφήνονται ελεύθεροι και η ημίαιμη Δράκος και ο στρατός της αποχωρούν σιγά σιγά, η Αμφιτρίτη βρίσκεται ξαπλωμένη ενώ το αίμα της σχηματίζει μια λίμνη με την ίδια στην μέση. Ο Ντάντε έτρεξε αμέσως να της δώσει ένα μαγικό μούρο. Ίσως την σώσουμε την τελευταία στιγμή, τον πρόλαβε όμως ο κυβερνήτης Νάιτχιλ που έτρεξε κι αυτός και της έδωσε ένα μαγικό φίλτρο θεραπείας… Και η Αμφιτρίτη αναπνέει ξανά και οι πληγές της αρχίζουν να κλείνουν ενώ την φέρνουν μέσα στο φρούριο.
-----------------------------
Οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται
-----------------------------
Προτού καλά καλά προλάβουμε να ξεκουραστούμε, ο Ζούφκαρ ο ενεχυροδανειστής μας πλησίασε. Απαιτεί να τηρήσουμε το δικό μας μέρος της συμφωνίας τώρα που έφυγε ο στρατός και να το συνοδέψουμε στο μαγαζί του να δει αν έχει ζημιές... Πόσο αχρείος μπορεί να είναι κάποιος... αλλά η συμφωνία είναι συμφωνία και μας βοήθησε ακόμα και αν δεν το έκανε από την καλή του την καρδιά.
Ξεκινήσαμε έξω από τα τείχη με τον έμπορο να μας συνοδεύει και να μας δείχνει τον προς το μαγαζί του.
Ακόμα και από την απόσταση που ήμασταν είδαμε τα φωτά και κάποιους να το λεηλατούν. Πλησιάζοντας είδαμε κάποια Κόμπολτ και 2 αιρετικούς. Έναν άντρα και μια γυναίκα. Συμφωνήσαμε να κρατήσουμε ζωντανό κάποιον από όλους αυτούς και να τον αιχμαλωτίσουμε για να τον ανακρίνουμε αργότερα. Πλησιάσαμε προσεκτικά και τους αιφνιδιάσαμε. Καταφέραμε και τους χωρίσαμε σε 2 ομάδες και τους ξεπαστρέψαμε σχετικά γρήγορα. Αφού η Αμφιτρίτη και ο Ζάρεν σκότωσαν τον αιρετικό της μίας ομάδας, καταφέραμε εγώ και ο Ντάντε να ορμήσουμε και να αρπάξουμε την τελευταία ζωντανή αιρετικό της άλλης, την αναισθητοποιήσαμε και την πήραμε μαζί μας πίσω στο φρούριο και ο Ζούφκαρ έμεινε να φυλάει το μαγαζί του. Πάνω της βρήκα ένα κλειστό κουτί το οποίο έβγαζε έναν ήχο που φαίνεται γνώριμο… τα ίδια έφτιαχνε και ο Μαγκέλλαν, ο μέντορας μου.
-----------------------------
Ανάκριση… και με τρώνε τα χέρια μου
-----------------------------
Την νύχτα βρήκα την ευκαιρία και δούλεψα την νέα μου μαγική πανοπλία, τα νέα μου όπλα και τα άλλα μαγικά μου αντικείμενα. Δεν τελείωσε αυτή η ιστορία ακόμα. Δεν ξεπλήρωσα τον Λέοσιν, μόνο αν τον σώσουμε θα είμαστε ίσα.
Όταν ξημέρωσε πήγαμε και βρήκαμε την αιρετικό στα μπουντρούμια, την ανακρίναμε, την απειλήσαμε όταν δεν έπιασε αυτό αν και δεν της χαρίστικα και την ανταγωνίστηκα όσο μπορούσα δεν φοβήθηκε, τα λόγια του Ντάντε την αγγίξανε περισσότερο, έτσι την δωροδοκήσαμε και της μιλήσαμε, μάθαμε ότι λέγεται Ισιχάνα, είναι μια όμορφη, νέα σχετικά, είναι ένα ημίαιμο Ξωτικό και ότι ήταν κάποτε σκλάβα, μπήκε στην αίρεση του Δράκου από ανάγκη και για να επιβιώσει και ότι στο Γκρίνεστ ήρθανε για να κλέψουνε ότι βρούνε. Για να συντηρήσεις έναν στρατό χρειάζεσαι χρήματα άλλωστε.
Αντιστάθηκε και δίσταζε, αλλά τελικά μάλλον την πήραμε με το μέρος μας, σαν διπλός πράκτορας θα κέρδιζε περισσότερα άλλωστε.
Μπορεί να ξέρω ότι η κοινωνία είναι άδικη και ότι κάποιοι πρέπει και θα είναι να είναι πιο αδικημένοι από άλλους, αλλά μπορώ να σεβαστώ κάποια που προσπαθεί να αλλάξει την θέση της με ό,τι μέσα διαθέτει και μπορεί να χρησιμοποιήσει.
-----------------------------
Μια νέα συμφωνία
-----------------------------
Αφού τελειώσαμε με την ανάκριση για τώρα, πήγαμε στο γραφείο του Νάιτχιλλ, εκεί ήταν και ο Έσκομπερτ και μας έχουνε μια νέα αποστολή.
Να μάθουμε ό,τι μπορούμε για την αίρεση του Δράκου και τι ψάχνουν όπως επίσης και να βρούμε τον Λέοσιν και να τον φέρουμε πίσω. Η αμοιβή θα είναι μεγάλη οπότε δεχόμαστε.