Όσοι ξέρουν να διαβάζουν gnomish διαβάζουν τα παρακάτω:
"29η μέρα του Αλτούριακ (Alturiak), 1485"
Κλείσε τα μάτια μου
Μπορώ να σε κοιτάζω
Τ αυτιά μου σφράγισ΄ τα
Να σ ακούσω μπορώ
Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να ρθω σ εσένα
Και δίχως στόμα θα μπορώ να σε παρακαλώ
Σταμάτησέ μου την καρδιά και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι
Και αν κάνεις το κεφάλι μου συντρίμμια στάχτη
Εγώ μέσα στο αίμα μου θα σ έχω πάλι
Χωρίς τα χέρια μου μπορώ να σε σφιχταγκαλιάσω
Σαν να χα χέρια όμοια καλά με την καρδιά
Σταμάτησέ μου την καρδιά και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι
Και αν κάνεις το κεφάλι μου συντρίμμια στάχτη
Εγώ μέσα στο αίμα μου θα σ έχω πάλι
Σταμάτησέ μου την καρδιά και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι
Και αν κάνεις το κεφάλι μου συντρίμμια στάχτη
Εγώ μέσα στο αίμα μου θα σ έχω πάλι
Ω Αριάνα
Πόσο έχεις στ αλήθεια πονέσει,
ώσπου να βρεις τα χούγια μου,
ώσπου να βρεις την ψυχή μου τη μονάτη κι ανήμερη
και τ όνομά μου που όλους τους κάνει και τρέμουν . . .
Πόσες και πόσες φορές δεν είδαμε το φως του faerzress
να μας φιλάει τα μάτια
και πάνω απ τα κεφάλια μας το χάραμα κυκλοδίωκτο
ν ανοίγει.
Σα λόγια μου σε μούσκεψαν θωπεύοντάς σε.
Καιρός πάει πολύς που αγάπησα
το ηλιόλουστο σώμα σου, το μαργαριταρένιο.
Και πιστεύω έτσι πως εγώ είμαι ο κύριος
του σύμπαντος όλου.
Θα σου φέρω απ τα βουνά μανιταρια εξαίσια,
κι ένα κοφίνι φιλιά.
Α και μέσα σε όλα σκοτώσαμε τους περισσότερους μαύρους νάνους που την είχαν δει ανώτεροι, ο Έλιστραλ με τον Ζορντ ανακάλυψαν ότι η μάγισσα έκλεψε όντος το πετράδι, που το είχε ο βοηθός της που του το πήρε ένα Γκαργκόιλ, και συμφωνήσαμε να το βρούμε για να σώσουμε τους ανθρώπους μου. Αφού σκοτώσαμε μια Ξωτικιά που είχε σκοτώσει όλους τους Ζενταριμ και τον παρατηρητή σε ένα meeting, πήραμε την πέτρα που έδωσε μια δόση παράνοιας στον Ελιστραλ και τον Φσιτ, αλλά με την Ευλογία του Ζορντ όλα είναι καλά. Απλά θα κλειδώνουμε απέξω τον Φσιτ το βράδυ!
Α, και γίναμε μέλος των Ζενταριμ, πρέπει να πάρω ένα κουτάκι για την συλλογή από της καρφίτσες μου. Κρίμα χάσαμε και τον κουμπάρο! Πρέπει να φύγουμε άμεσα για την επιφάνεια σε μια αποστολή τους να πάμε στην πόλη των λευκών Νάνων... Ελπίζω να μην αργήσουμε να πάμε στην πόλη μου, Έχω να σώσω την ψυχή του φίλου μου.
Αχ Αριάνα
Ποιος από τους δυο τολμάει αυτήν την πρώτη πρώτη κίνηση
Μια λέξη, ένα χάδι, έτσι για αρχή
Κι όπου θέλει ας μας παει αυτή η δυνατή συγκίνηση
Πόσο θα θελα να γίνει λίγο πιο ακατάλληλη η σκηνή