Η ομάδα συνέχισε να περιηγείται στο υποσκότος προχωρώντας στην επόμενη αποστολή, την ανάκτηση των κλειδιών του ΣΣΣτττ.
Κάθε τρεις και λίγο ο Ζορντ και ο Αντάκιορ μίλαγαν με το κωφάλαλο βλήμα=Κασμπακ, ο οποίος έχανε την μία μάχη μετά την άλλη και μείωνε τις συνολικές μας δυνάμεις και εφόδια για να πολεμήσουμε τους δαίμονες.
Για ποιο λόγο των αφήσαμε να ζήσει, αναρωτήθηκε ο Μπροκ..
Αποφεύγοντας διάφορες αναποδιές η ομάδα κατέφτασε στην είσοδο των σπηλιών των γιγαντιαίων σκουληκιών..
''Αυτές οι μέρες είναι νωχελικές, πρέπει κάτι να γίνει αλλιώς θα τρελαθώ..'', σκέφτηκε ο Μπροκ. Για καλή του τύχη, είχε την ευτυχία να συναντήσει ένα ξέγνοιαστο ομαδάκι από ημι-γίγαντες και τρολόσκυλα. Χωρίς να προλάβει να μιλήσει με τους υπολοίπους, ξαφνικά διαπίστωσε ότι ασυναίσθητα είχε βρεθεί μπροστά στους ημιγίγαντες τους οποίους 'κλάδεψε' καλά.
Λίγο πριν τελειώσει η μάχη, εμφανίστηκε μπροστά μας ένα τεράστιος γεωσκώληκας.
''Είναι η ώρα μου να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου.. Ούτως ή άλλως θα πολεμήσουμε πολύ χειρότερα πλάσματα..''
Ο γεωσκώληκας προσπάθησε να με καταπιεί, έφαγε δύο καλές τσεκουριές καθώς τον απέφευγα.
Προσπάθησε πάλι, και με κατάπιε..
Ξαφνικά ο Μπρόκ βρέθηκε στο σκοτάδι, και ένα σωρό από εικόνες πέρασαν από μπροστά του καθώς άκουγε τις αγωνιώδεις φωνές των συμμάχων του.. Θυμήθηκε το χωριό του, τους τεράστιους λύκους που έσφαξε, τα πρώτα του ταξίδια, τις πρώτες του περιπέτειες, την πρώτη φορά που δοκίμασε την θεϊκή νανόμπυρα... το υποσκότος... τα υπόσκυλα... τους καταραμένους πρίγκηπες που έκαναν την βολτούλα τους εδώ κάτω... και συνειδητοποίησε ότι δεν θα έχει την ευκαιρία να ΚΟΨΕΙ ΤΟΥΣ ΚΩΛΟΥΣ ΤΟΥΣ....
Ένα πρωτόγνωρο αίσθημα βαθιάς και καθαρής οργής τον κυρίεψε... όλο του το είναι φώναζε δυνατά - σε αρμονία με τον Ράγκεν, το πανάρχαιο πνεύμα της αρκούδας.
Άρχισε να περιστρέφεται μανιασμένα με όλη του την δύναμη, ουρλιάζοντας όσπου ξαφνικά βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με τους συμμάχους του. ''Γιατί με κοιτούν σαν χαζοί σκέφτηκε''.
Αυτή η μέρα τελείωσε και η ομάδα συνέχιζε να περιηγείται στα τούνελ, όσπου έφτασε στο σημείο που θα έπρεπε να βρίσκεται το κλειδί του ΣΣΣτττ, το οποίο ούτε και ο ίδιος δεν έχει ιδέα τι είναι.
Ψάχνοντας ανακαλύψαμε μια μεγάλη σπηλιά, και αντικρύσαμε δυο ομάδες αντιμαχόμενων τρωγλοδυτών - η οποίοι είχαν όμηρο μια γυναίκα, και κάποιους φυλακισμένους.
Η ομάδα συζητούσε πως θα πρέπει να κινηθούμε - ''ο Αντάκιορ δεν είναι στα καλά του... συνέχεια επιλέγει να σκοτώσει όποιον συναντάμε.. πως φτάσαμε εδώ..'', έχει αλλάξει από τότε που πήρε το στάφ.
Χωρίς να το σκεφτεί - και μετά από την φωναχτή σκέψη ενός συμμάχου ''μπορούμε να τους προσεγγίσουμε φιλικά'' - ο Μπρόκ αυτοπαρακινήθηκε καιβρέθηκε να ίπταται με τα χέρια παρατεταμένα, περιστρεφόμενος αργά στο αέρα με μια καθοδική τροχιά.. ''Ας δοκιμάσω μια φορά να προσεγγίσω ειρηνικά αυτά τα πλάσματα..''
Μόλις προσγειώθηκε, βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με το βλοσυρό βλέμμα του ενός από τους δύο αρχηγούς των τρωγλοδυτών.. ο οποίος χωρίς να το σκεφτεί τον προκάλεσε σε μονομαχία..
Ο Μπροκ κοίταξε στην κορυφή της σκοτεινής σπηλιάς, ένα μεγάλο βάρος έφυγε από πάνω του.. μ' ένα μεγάλο πλατύ χαμόγελο όρμησε στον αρχηγό για να διασπείρει την αγάπη του...
Περιττό να αναφερθεί ότι με το που τελείωσε αυτή η μονόπλευρή μονομαχία, τα υπόσκυλα ήτο πρωταγωνιστές σε μια ακόμα γενοκτονία της πανίδας του υποσκότους..